ژاپن در غم و اندوه

God bless our friends and students that are living in Japan!

این جمله ای بود که امروز تو پاورقی درس استاد دیده می شد.

واقعا اگه کسی صحنه های غم و اندوه مردم ژاپن رو توی تلویزیون ببینه و ناراحت و غمگین نشه باید به انسانیت خودش شک کنه.

فکر نمیکنم این مردم دشمنی تو سراسر دنیا داشته باشن. بعد از جنگ جهانی دوم دیگه هیچ کشوری از ژاپن بدی ندیده و همیشه توی کمک به کشورهای دیگه پیش قدم بوده.

و حالا با بزرگترین فاجعه بعد از جنگ جهانی دوم مواجه شده. امواج زلزله از وسعت کشور ژاپن خیلی بزرگتر بودن. امواج سونامی بعد از زلزله به سواحل شمال شرقی چین هم رسیده و استان شمال شرقی دچار خرابی شده. عکسهای گوگل ارث قبل و بعد از فاجعه رو مقایسه میکنه:

تا الان آمار کشته ها به 40 هزار نفر رسیده.

و از اون بزرگتر فاجعه ی تشعشعات اتمی نیروگاه هسته ای فوکوشیما... تا حالا 3 تا از راکتورها بخاطر قطع شدن سیستم خنک کننده منفجر شدن و چهارمی هم بزودی منفجر میشه.

امروز Euronews چند تا ازمسوولین ژاپن رو نشون می داد که جلوی دوربین دسته جمعی تعظیم کردند و از ارتش آمریکا تقاضای کمک کردن.

از چهره ی رئیس جمهور که با هلیکوپتر داشت از مناطق زلزله زده بازدید میکرد غم می بارید. گفتم الانه که خودکشی کنه. چون ژاپنی ها سابقه ی خودکشی مسولین عالیرتبه شون زیاده. داشتم مقایسه می کردم با مسوولین بعضی از کشورهای دیگه که میرن از مناطق زلزله زده بازدید میکنند همیشه یک قشون آدم دور و برشون رو میگیره و با لبخند و دست تکون دادن به دوربین لای خرابی ها قدم میزنن. اصلا یک ذره هم حس نمی کنی که درد مردم آسیب دیده رو حس کرده باشن.

واقعا شاید دیگه چیزی به پایان بشریت نمونده. هنوز 6 ماه از سیل پاکستان که اونهمه کشته داد نمیگذره. همه چی داره به هم ریزه..